Κείμενο καὶ Εἰκόνα. Ὅρια καὶ δυνατότητες τῆς σύγκρισης (Τόμος Β΄)

Description

Ἡ σπουδὴ καὶ ἡ ἀνιχνευτικὴ ἐξέταση τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στὸ κείμενο καὶ τὴν εἰκόνα εἶναι τὸ κυρίως θέμα ἐξέτασης τοῦ βιβλίου. Ἀναζητοῦνται δηλαδὴ «ὀργανικὲς» καὶ ἀναγκαῖες ἐσωτερικὲς σχέσεις ἀνάμεσα στὸ λογοτεχνικὸ κείμενο, πεζὸ ἢ ποιητικὸ καὶ στὸ εἰκαστικὸ ἔργο, ζωγραφικό, γλυπτικό. Στὸ πεδίο τῶν ὁρίων καὶ τῶν δυνατοτήτων τῆς σύγκρισης λαμβάνεται ὑπ’ ὄψη ἡ αὐτονομία τῶν καλλιτεχνικῶν εἰδῶν καὶ οἱ ἰδιαιτερότητές τους ὡς πρὸς τὸ συνδηλωτικό, ἀναφορικὸ καὶ αὐτοαναφορικὸ σύστημά τους. Στὸ δοκίμιο γιὰ τὸν εἰκαστικὸ Σεφέρη γίνεται εἰδικὴ ἀναφορὰ στὶς «ἐκφράσεις» στὴν ποίησή του, ἀμιγῆ «ἔκφραση» ἔχουμε στὸ μελέτημα τοῦ Γρηγόριου Ξενόπουλου «Τὸ ζακυνθινὸ μαντήλι», ἐνῶ σὲ ἑπόμενο κεφάλαιο ἐπιχειρεῖται σύγκριση ἀνάμεσα στὴν εἰκονιστικὴ ποίηση τοῦ Σικελιανοῦ μὲ τὰ εἰκονιστικὰ ποιήματα τοῦ Reiner Maria Rilke ἢ τὴν πλαστικὴ δημιουργία τοῦ Rodin. Σὲ ἑπόμενο κεφάλαιο γίνεται ἐξέταση τῆς γενετικῆς διαδικασίας τοῦ ποιήματος «Καισαρίων» τοῦ Καβάφη καὶ στὴν ἐργασία «Καβάφης-Ξενόπουλος: οἱ διψασμένοι τῆς λατρείας» παρουσιάζεται ἡ θεία λειτουργία στὸν χῶρο τῆς Φανερωμένης Ζακύνθου ὡς «γενικὸ καλλιτεχνικὸ ἔργο». Τέλος, σὲ μεγάλη σὲ ἔκταση μελέτη ἀναλύεται ἡ εἰκαστικὴ περιδιάβαση τοῦ Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου στὰ μουσεῖα τῆς Εὐρώπης καὶ ἐξετάζονται οἱ ἀξιολογικὲς καὶ αἰσθητικὲς ἐκτιμήσεις του γιὰ τὰ εἰκαστικὰ ἔργα.